Kolejna z cyklu genialnych relacji wyjazdowych Kopcia, tym razem na Pro Tour Honolulu!
Jeśli lubicie surowe, niecenzurowane i nieredagowane teksty opisujące turystykę turniejową, widzianą oczami najbardziej znanego polskiego prosa, to zapraszam do lektury.
PROLOG
Relację z pierwszego zamkniętego dla casuali ProTouru zacznę od opisania procedury otrzymywania darmowego biletu od Wizardów.
Pod koniec zeszłego roku udało mi się wygrindować wystarczającą ilość PWP, by znaleźć się w top10 Europy a tym samym otrzymać darmowy bilet na pierwszy Pro Tour w 2012. Darmowy bilet na Hawaje wydawać by się mógł świetną sprawą, jednak procedura, jaką trzeba spełnić, by taki bilet otrzymać, okazała się niesamowicie uciążliwa. Cut PWP miał się odbyć 25.12.11, niestety aż do drugiego tygodnia stycznia nie było informacji potwierdzającej, kto otrzyma zaproszenie i bilet. Pod koniec grudnia kontrolnie wysłałem mail do Wizardów o treści zbliżonej do „WTF? Dawać bilet, skurwole!”; odpowiedź, jaką dostałem, to „Izi man, jeszcze nie wykminiliśmy tego, co z biletami, damy znać, jak będzie coś wiadomo”. 
No i tak czekałem kolejne 2 tygodnie, po czym dostałem e-mail z informacją o tym, że mam 24h na wypełnienie i wysłanie im kilku dokumentów i skanów paszportu i ID. Jeśli nie wykonam tego w ciągu 24h, to bilet przepada. Większość z tych dokumentów wypełniałem już przy okazji GP i PT, więc mimo iż otworzyłem tę wiadomość dość późno, dałem radę wysłać wszystko na czas. Po kilku dniach otrzymałem e-mail od przedstawiciela Hasbro Travel z poleceniem wypełnienia formularza dotyczącego mojej planowanej podróży. Znów 24h lub tracę bilet. Jednak nie to było najgorsze. W mailu zaproponowano mi termin podróży 9-13.02.2012 – słownie 4 dni na Hawajach… Niby napisali, że można negocjować dłuższy pobyt, ale obv nie muszą się zgodzić na spełnienie mojej prośby. Zwłaszcza jeśli cena biletu w zaproponowanym przeze mnie terminie wyniesie więcej niż 110% biletu z 9-13. Telekonferencja z Ciśnieniem zaowocowała wytypowaniem kilku terminów, które były w miarę ok, tym razem również udało się zmieścić przed deadline. Jako odpowiedź dostałem wiadomość, że w ciągu 3 tygodni (!) – PT miał się odbyć za około 4 tygodnie – skontaktuje się ze mną przedstawiciel Hasbro Travel z konkretną propozycją biletu i znów będę miał 24h na zgodę/renegocjacje albo tracę bilet. W czasie całego procesu mogłem stracić bilet więcej razy niż portfel w Łodzi, więc trzeba uczciwie przyznać Wizardom, że nowa polityka cięcia kosztów robi wrażenie.
Po ponad tygodniu dostałem w końcu ofertę biletu. Obv wizardom pasowała tylko najgorsza z propozycji terminów jakie przesłałem, jednak lepsze 9 dni na Hawajach niż 4… Już miałem odpisywać godząc się na ten bilet, gdy nagle zauważyłem coś dziwnego – wracając do Polski wylatuje z Honolulu 15, a jestem w Katowicach wieczorem 17. Trzy dni powrotu do domu… Po dokładnym przejrzeniu rezerwacji sprawa nie wyglądała już tak dramatycznie. Podróż trwała jedynie 35h, reszta to tylko niekorzystna różnica czasu. Zapytanie, czy jest możliwe znalezienie jakiegoś sensowniejszego powrotu, spotkało się ze spokojnym, ale jednocześnie stanowczym: nie. Kolejny raz stawiając mnie w sytuacji zagrożenia utratą biletu. W sumie w porównaniu do czterodniowego pobytu na Hawajach oferta wyglądała i tak nieźle, więc zgodziłem się na ten bilet.
Znając już termin swojego pobytu mogliśmy poszukać jakiegoś hotelu. Niestety, do wylotu zostało już naprawdę niewiele czasu i wybór był mocno ograniczony. Okazuje się, że połowa lutego to na Hawajach okres wzmożonego ruchu i większość hoteli przy Waikiki jest solidnie obsadzona. Po jakimś czasie udało nam się znaleźć ciekawą opcję: hotel w nie najgorszym standardzie, blisko site, kawałek od Waikiki, ale nie jakoś przesadnie daleko. Do tego bardzo promocyjna cena. Dość niepokojąca był jedynie warunek uzyskania tej promocyjnej ceny: „Must present photo of yourself at age 10 upon check-in”. Trochę mrok…
ROZDZIAŁ 1
Podróż do Honolulu minęła zaskakująco spokojnie. Żadnych dziwnych historii o Polakach na lotnisku, żadnych współpasażerów dzielących się historiami swojego życia, żadnych dziwnych problemów z bagażami itp. Nawet hotel okazał się całkiem znośny. Mówiąc krótko, coś tu szło zbyt dobrze…
Pozostali Polacy byli już w Honolulu od niedzieli, więc musiałem tylko dowiedzieć się w recepcji, w jakim mieszkają pokoju. Nie było to jednak takie proste, bo nazwisko Rzadkosz nie było takie proste dla hawajskiej recepcjonistki, dopiero powolne literowanie umożliwiło mi poznanie numeru pokoju, w jakim mieszkają. Recepcjonistka była tak zadowolona z osiągniętego porozumienia, że dostałem klucz do tego pokoju, będąc teoretycznie zupełnie losową osobą… to pewnie, to zdjęcie z komunii, którego wymagała promocja…
Wchodząc do pokoju, pierwsze co usłyszałem, to powitanie od Ciśnienia: „Żałuj, że nie było cię wcześniej! Ja już rzygałem!”. Zaczyna się nieźle :D
Kolejne kilka h oglądałem testing UB vs WB Steel i słuchałem historii o tym, co do tej pory zrobili. Głównie była to historia poprzedniej nocy, kiedy koło północy wyszli szukać jakiegoś baru i zabłądzili jakieś 300m od hotelu. Błąkali się klika h, aż znaleźli stacje benzynową na której kupili mapę (tzn. zostali do tego zmuszeni, bo udało im się ją potargać, zanim cokolwiek na niej znaleźli). Poprosili sprzedawcę, by pokazał im na mapie, gdzie się znajdują. Obv okazało się, że mimo dziwnie wyglądającej okolicy hotel jest tuż za rogiem i cały czas błądzili w koło.
Około 1 w nocy wpadliśmy na pomysł, żeby iść do pobliskiego baru na piwo. Jednak zanim rozstrzygnęliśmy, czy faktycznie nam się chce i zebraliśmy do wyjścia, była jakaś 1:30. Bar zamykali o drugiej, więc teoretycznie mieliśmy czas na jedno piwo. Teoretycznie, bo w praktyce wyszło trochę inaczej. W czasie gdy czekaliśmy przed barem, aż chłopaki skończą palić, gdzieś z mroku bocznej uliczki wyłoniła się, hmm, ciężko o niej powiedzieć coś konkretniejszego niż dziewczyna. Jedyne, co można było powiedzieć o niej z całą pewnością, to że niezbyt miała kontakt z rzeczywistością. Stan, w jakim się znajdowała, przypominał zawieszenie między naszym wymiarem a alkoholowo-narkotyczną arkadią. Uroku dodawały jej rozmieszczone po całym ciele siniaki
Mimo, że zaczęła dość standardowo ”w jakim języku mówicie?”, to później było już tylko gorzej. Niestety, dobre wychowanie nie pozwalało nam przerwać jej opowieści i musieliśmy wysłuchać do końca historii o pochodzeniu z Puerto Rico, marzeniu o zastaniu medykiem w Pearl Harbor, opłacanie studiów medycznych za pieniądze zarobione w strip clubie, życiu na ulicy i walce o jedzenie. Wszystko to podczas popijania zlewek z drinków z butelki po Gatorade. W ten oto sposób doczekaliśmy do zamknięcia baru przed jego drzwiami.
Część druga znajduje się tutaj.
Mateusz Kopeć – polski pros magicowy, zwycięzca Grand Prix Wiedeń 2008. Zrobił także Top 4 na Mistrzostwach Polski w 2006 i często zajmował płatne miejsca na międzynarodowych turniejach. Dzięki nazbieranym Pro Pointom jeździ po świecie za pieniądze Wizardów.
Więcej info o Pro Tourze w Honolulu znajduje się tutaj.
